چند وقت پیش یک مسنندی می‌دیدم راجع به پایتخت مبل ایران، ملایر. کلی کارگاه مبل و منبت که واقعاً کارهاشون هم جذاب بود و اما یک مشکلی در صادرات و ... هم داشتند.
یکی از راههایی که بنظر حقیر دولت باید وارد شود این است که در صنایع مختلف کمک بکند حدود دو برند قوی شکل بگیرد و بقیه ذیل آن شروع به فعالیت بکنند. خوبی برند کم این است که قدرت مقابله و رقابت با جنس خارجی را بیشتر خواهند داشت و همچنین در بازار صادراتی، مشتریان نیز کمتر سردرگم خواهند شد و راحت تر اعتماد خواهند کرد.
یکی از مزایای تعداد برند کم این است که خیلی از هزینه‌ها کاهش پیدا خواهد کرد. فرض کنید یک یا دو برند مبل بسیار قوی داشته باشیم، هزینه‌هایی از قبیل طراحی محصول، تبلیغات و بازاریابی، تولید (به دلیل تولید صنعتی و انبوه)، صادرات و ... روی همه کارگاههای ذیل آن سرشکن خواهد شد.
از سمت مشتریان نیز یک اعتماد خوبی شکل خواهد گرفت و نیاز نخواهد بود صد برند را به آنها بشناسانیم. تعداد برند زیاد در واقع برای همه بد خواهد بود.
همین مورد را در زمینه صنایع لوازم خانگی نیز می‌توان دید. اگر دو یا سه برند قوی داشته باشیم می‌توانیم با هزینه مناسب تحقیق و توسعه با محصولات خارجی رقابت کنیم و در بارارهای جهانی نیز بهتر می‌توانیم روی مشتریان تمرکز کنیم.
تعداد برند زیاد کمکی به تولید نخواهد کرد و در واقع باعث شکست همه خواهد شد. کره جنوبی با دو برند قوی در زمینه لوازم خانگی، دو برند قوی در زمینه خودرو و ... کل دنیا را تخت تاثیر قرار داده است و این موضوع بنظر حقیر بسیار تامل برانگیز است.
البته این موضع در رابطه با سیاستگذاری بود و دولت و مجلس می‌توانند بسیار به آن کمک کنند و بنظر حقیر برای جهش تولید باید زمینه آن را فراهم کرده و ریل گذاری مناسبی ایجاد کنند.